To pierwsza sprawa wygrana przez byłą pracownicę Banku Pekao S.A. przejętą z Banku BPH S.A. w trybie art. 231 k.p.
Sąd okręgowy II instancji w Olsztynie przyznał rację pracownicy i nakazał Bankowi Pekao S.A. wypłatę 11/12 bonusu Banku Pekao S.A. oraz 950 zł corocznej nagrody świątecznej Banku BPH za 2008 r. Tym wyrokiem kierowaliśmy się składając pozwy do Sądu Rejonowego w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.
Korzystny dla pracownicy Wyrok II Instancji zapadł we wrześniu 2010 r.
Wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (II Instancja),sprawa z powództwa byłego Pracownika przeciwko Bankowi Pekao S.A. o zapłatę 11/12 bonusa świątecznego Banku Pekao S.A. za 2007 r.oraz kwoty 950 zł corocznej nagrody świątecznej Banku BPH S.A.
Jeśli chodzi o apelację pozwanego, to Sąd uznał ją za zasadną jedynie w takim zakresie, w jakim dotyczyła ona rozstrzygnięcia o kosztach procesu. W pozostałym zakresie apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienia. W istocie bowiem stanowi ona jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Wbrew twierdzeniu pozwanego, Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy i słusznie uznał, że bonus świąteczny określony w §21 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy Pracowników Banku Pekao SA w Warszawie i nagroda świąteczna określona w §11 Regulaminu Wynagradzania Banku BPH to dwa różne świadczenia. Tym samym Sąd nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego tj. przepisu §21 ZUZP oraz §11 Regulaminu Wynagradzania. Po raz wtóry należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie nie mógł mieć zastosowania przepis art. 2418 §1 k.p., albowiem dotyczy on jedynie regulacji układowej. Prawo do nagrody świątecznej w konkretnej wysokości wynikało z §11 Regulaminu Wynagradzania. Z chwilą przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę, tj. pozwanego banku z dniem 1 grudnia 2007 r., postanowienia te weszły w skład indywidualnych umów o pracę. Co więcej, prawo do takiego świadczenia wynikało z warunków umowy o pracę powódki, zanim wszedł w życie regulamin pracy. Jak wynika bowiem z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w dniu 19 listopada 2003 r. powódka podpisała z ówczesnym pracodawcą porozumienie, na mocy którego od dnia 1 stycznia 2004 r. była jej wypłacana coroczna nagroda świąteczna w miejsce nagrody jubileuszowej. Od roku 2007 wysokość tej nagrody określał regulamin. Skoro prawo do nagrody świątecznej wynikało z umowy o pracę, to zasadnym było roszczenie powódki o wypłatę tej nagrody za rok 2008, albowiem pozwany nie wypowiedział powódce tej nagrody, ani też nie zawarł z nią jakiegokolwiek porozumienia, na podstawie którego mógłby się uwolnić od wypłaty powyższego świadczenia.
Za prawidłowe Sąd uznał również rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie dotyczącym żądania wyrównania bonusu świątecznego przysługującego w roku 2007. Niewątpliwie powódka stała się pracownikiem pozwanego banku w dniu 1 grudnia 2007 r. Skoro stała się tym pracownikiem w wyniku przejścia zakładu pracy w trybie art. 231 §1 k.p., to brak jest podstaw do przyznania jej bonusu świątecznego jedynie w wysokości 31/365 wynagrodzenia zasadniczego. Jak wynika z §21 ust.5 ZUZP bonus świąteczny jest wypłacany w wysokości proporcjonalnej do okresu pozostawania w stosunku pracy w roku wypłaty, w części 1/365 za każdy dzień, za który pracownik otrzymał wynagrodzenie. W roku 2007 powódka nieprzerwanie pozostawała w zatrudnieniu i za każdy dzień pracy otrzymała wynagrodzenie. Oceny tej nie może zmienić okoliczność, iż przez 11 miesięcy tego roku powódka pozostawała w stosunku pracy z poprzednim pracodawcą. Proporcjonalna wypłata bonusu świątecznego mogłaby mieć miejsce wówczas, gdyby powódka podjęła zatrudnienie w pozwanym banku, po uprzednim rozwiązaniu stosunku pracy z innym pracodawcą. Skoro pozwany stał się pracodawcą powódki z mocy prawa, to bonus świąteczny za rok 2007 winien jej przysługiwać w pełnej wysokości, bowiem powódka nieprzerwanie pozostawała w tym roku w stosunku pracy, za którą to pracę otrzymała wynagrodzenie. Sąd Okręgowy w pełni podziela powołane w uzasadnieniu wyroku orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1990 r. I PR 366/90, w którym Sąd ten stwierdził, iż okres zatrudnienia w zakładzie pracy podlegającym połączeniu należy zaliczyć do stażu zakładowego pracy, pracownik bowiem pozostawał stale w zatrudnieniu w tym samym zakładzie pracy.Mając zatem powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.e. oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną w części dotyczącej rozstrzygnięcia Sądu I instancji zawartego w punktach I i III.